Upadek Ikara

Było jak na tym obrazie. Świat, zajęty ważniejszymi rzeczami, nie śledził końcówki procesu oskarżonych w sprawie tzw. „małego kantoru”. Z wielu powodów było to wydarzenie wyjątkowe, zostało jednak zmarginalizowane przez upał, wakacyjny smutek pustych korytarzy, ogólny marazm. 

Relacje prasowe, które pojawiły się po dzisiejszym wyroku są absolutnie beznadziejne i nie oddają skali prokuratorskiej porażki, a także dramatu oskarżonych, których trzymano w areszcie przeszło rok, by potem uniewinnić od wielu, a niektórych nawet od wszystkich zarzutów.

Skoro jednak był to wyrok sądu pierwszej instancji, to moja rola procesowa wyklucza szczegółowe komentowanie rozstrzygnięcia, zwłaszcza z perspektywy „częściowego zwycięzcy” - wszak wszystko może się jeszcze przytrafić. Obecnie można jedynie odnotować, że upadła prokuratorska koncepcja, zgodnie z którą: zabezpieczenie umowy pożyczki przedwstępną umową sprzedaży nieruchomości jest działaniem bezprawnym, a co więcej skutkującym odpowiedzialnością karną notariusza i co najmniej jednej ze stron. Jeśli Sąd Odwoławczy podzieli pogląd Sądu Okręgowego, to należy się spodziewać jeszcze kilkudziesięciu, a może więcej uniewinnień w równoległych procesach. Obrońcy w tych innych sprawach powinni rozumiejąco patrzeć, śledzić wydarzenia.

Teraz ważne jest natomiast to, że od grudnia 2004 (rozstanie z KKPW) nie nauczyłem się tyle co 5 i 6 sierpnia 2013. Wystąpili bowiem: prokurator Rafał Orłowski (P.O. Kielce), pełnomocnicy oskarżycieli posiłkowych: adw. Krzysztof Bachmiński, adw. Andrzej Żuraniewski, obrońcy: Aleksandra Pecka, Zbigniew Kubicki, Andrzej Patela, Jan Kuklewicz, Piotr Kardas, Jan Olszewski, Mariusz Nowak, ja. Szkoda, że nikt tego nie nagrał z uwagi na edukacyjny walor prezentacji. To się powinno omawiać w ramach szkolenia aplikantów. Nie tylko dlatego, że jeden z mówców poprosił o pozwolenie na wystąpienie zza barierki dla świadków – i z tego właśnie miejsca przemawiał, czym dał wyraz przywiązania do wolności tak słowa jak i ciała. Nie tylko dlatego, że inny mówca – wbrew obawom - powstrzymał się od zmiażdżenia słuchaczy wykładem, a wystąpił równie merytorycznie, co emocjonalnie. A w końcu nie tylko dlatego, że większość przemówiła ponadprzeciętnie dobrze. Istotny był pełen przekrój metod, stylów, podejścia do wykonywania zawodu. To właśnie należałoby pokazywać.

Bo zasadniczy problem z przemówieniami polegał na tym, że było mnóstwo materiału - argumentów dotyczących ustaleń faktycznych i stosowania prawa. Nie ma co ukrywać, że w moim przypadku ta mnogość możliwości mnie przerosła. Zazwyczaj ustalam mniej więcej co chcę powiedzieć, dodaję jakąś historię i albo się dobrze bawię, albo jest kiepski dzień i wszystko wychodzi słabo ale z powodów nieracjonalnych. Taki schemat nie sprawdza się w sprawach wielkich. Jest przyczyną upadku. Trzeba sobie dokładnie wszystko napisać, a oratorskie popisy zostawić na pomniejsze okazje. Liczy się precyzja i ujęcie syntetyczne. Tym razem, spośród tych, których słyszałem,  mistrzem okazał się Zbigniew Kubicki, który nie nudząc trafił w sedno (zastrzegam, że to nie werdykt, bo ponownie podkreślam, że nie słyszałem wszystkich). Mówił spokojnie, bez fajerwerków, efekciarstwa, argumenty prawne ujmował w proste słowa. Od początku do końca konsekwentnie, rozważnie zmierzał do celu. I udało mu się.