Propunitywny paradygmat wykładni przepisów prawa karnego

Należy się Państwu wyjaśnienie jaki jest cel Posłańca. Otóż jest jedyną osobą, która może zwalczyć propunitywny paradygmat wykładni przepisów prawa karnego. A oto krótka charakterystyka tej szkodliwej metody:

Ideologia:

1. Zadaniem sędziów jest walka z przestępczością, nie zaś wymiar sprawiedliwości.
   
   
2. Pożądanym rezultatem zabiegów interpretacyjnych jest takie zdekodowanie treści normy sankcjonowanej, by ułatwić pociągnięcie sprawcy do odpowiedzialności karnej
   
   
3. Zasada nullum crimen sine lege stricta znajduje ograniczone zastosowanie
   
   
4. Podlegające władzy wykonawczej organy ścigania, tworzą spójny z organami wymiaru sprawiedliwości system zwalczania patologii społecznych, zaś współpraca tych organów polega na wzajemnym wsparciu i zrozumieniu.

Metody wykładni:

1. Nie można co do zasady wskazać, która z metod wykładni ma charakter priorytetowy. W szczególności nie jest nią wykładnia językowa, gdyż tego rodzaju założenie wykluczałoby skuteczne ściganie sprawców w przypadku błędów ustawodawcy. Celem jest rezultat – ułatwienie ścigania, natomiast dobór metod wykładni może być dowolny, o ile pozwala na realizację celu.
   
   
2. W procesie wykładni szczególne znaczenie odgrywa analiza uzasadnienia projektu interpretowanego przepisu, zwłaszcza, gdy projektodawcą są organy władzy wykonawczej, których zadaniem jest zwalczanie przestępczości.
   
   
3. Zasady wykładni celowościowej winny być postrzegane wyłącznie z perspektywy konieczności pociągnięcia sprawcy do odpowiedzialności karnej. Celem ustawodawcy jest kryminalizacja możliwie szerokiego spektrum zachowań.
   
   
4. Niedopuszczalna jest tzw. wykładnia prokonstytucyjna, z uwagi na obawę faworyzowania praw oskarżonego. Ustawa zasadnicza jest jedynie źródłem wzorców kontroli aktów prawnych niższego rzędu i nie może być stosowana bezpośrednio.

Przykłady stosowania:

1. Uchwała SN z dnia 15 czerwca 2007, I KZP 13/07, z której wynika, że wyłudzenie usługi stanowi zachowanie realizujące zespół znamion przestępstwa z art. 286 par. 1 k.k.
   
   
2. Liczne orzeczenia Sądu Najwyższego, w których lansowana jest teza, że znaczna ilość środków odurzających to taka, która wystarcza dla odurzenia kilkudziesięciu osób.
   
   
3. Orzeczenia sądów powszechnych, w których wykorzystano art. 165 k.k. do ukarania sprzedawców tzw. dopalaczy.

Zalety:

1. Znaczne ułatwienie w zwalczaniu patologii społecznych.
2. Harmonia współpracy pomiędzy organami ścigania, a sądami.
3. Większa dynamika reakcji wymiaru sprawiedliwości na szkodliwe zachowania niesubordynowanych członków społeczeństwa.
4. Większy komfort pracy sędziów i prokuratorów.

Wady:

• niezachowanie równowagi pomiędzy władzą wykonawczą, a sądowniczą
• niski współczynnik samodzielności autorytetu sądów (autorytet ten zależny jest wyłącznie od postrzegania w społeczeństwie sprawności ścigania przestępstw)
• lenistwo sędziów i prokuratorów

Obecnie Posłaniec ukazuje zło, które wynika z dość częstego hołdowania przez sędziów propunitywnemu paradygmatowi wykładni przepisów prawa karnego. Niedługo wytrzebi zatwardziałych jego wyznawców.