Sukces

„Przychodzę na salę, robię co muszę, wracam do domu, jem, śpię, i tak w kółko. Ciągle to samo (...). Nudy, nudy, nudy, (…). Takie sobie wybrałem życie, więc muszę to robić. Nie ma już odwrotu, nie mogę się poddać. (...) z tym.” - Tyson Fury, pretendent do tytułu mistrza świata wagi ciężkiej federacji IBF, WBO, IBO, WBA <Super> (cytat za www.bokser.org)

i jeszcze motto muzyczne:

Państwo wiedzą, że praktykowanie na niwie prawa karnego to udręka, źródło frustracji, chorób, przyczynek do konsumowania środków odurzających, pretekst do przypadkowych romansów. Wszyscy w tym tkwimy: sędziowie, oskarżyciele, obrońcy i pełnomocnicy. Dlatego ważny jest sukces. Dzisiaj trzy recepty.

Dzień 26 sierpnia 2005 roku. Jeden z gabinetów w Prokuraturze Apelacyjnej w Krakowie. Patrzę na utrudzone twarze trzech mężczyzn i obawiam się, że w każdej chwili mogą nakazać mi ściągnięcie kamuflażu dziecka. Oni jednak zajęci są pracą interpretacyjną. Milczą w skupieniu. Jestem przekonany, że zaraz wszystko się wyjaśni, że oni muszą wiedzieć, że adwokat działający na podstawie substytucji innego adwokata może otrzymać zezwolenie na widzenie z klientem tymczasowo aresztowanym. Podejrzewam, że w natłoku ważkich zadań, w gąszczu wątków, pomysłów na zarzuty, w trosce o interesy fiskalne tego kraju, ci pogromcy szarej strefy paliw płynnych, bezlitośni miotacze wniosków aresztowych, mieli krótką, przejściową, chwilę słabości, z której właśnie udaje im się wykaraskać. Nieco dziwi mnie narada trzech prokuratorów, w tym naczelnika wydziału, nad problemem udzielenia zezwolenia na widzenie, ale jestem neofitą, uznaję, że tak skrupulatnie postępuje się na najwyższych szczeblach. Jestem szczęśliwy, że przez przypadek uczestniczę w mistrzowskim kursie oskarżycielskiego rzemiosła. W końcu ich wysiłek znajduje zwieńczenie w krótkiej diagnozie: nie może pan.

Wracam do biura i zaczynam do nich pismo: „W dniu dzisiejszym Panowie Prokuratorzy prowadzący niniejszą sprawę, jak również Pan Naczelnik uznali, że adwokat działający na podstawie pełnomocnictwa substytucyjnego nie ma prawa zobaczyć się z klientem tymczasowo aresztowanym. W Prokuraturze Apelacyjnej w Krakowie taka bowiem podobno panuje praktyka. Mimo wysokiej rangi organu, który stosuję tę praktykę nie sposób się z nią pogodzić (…).”

Wiem jednak, że ci trzej odnieśli sukces: adwokat z nieco ponad półrocznym doświadczeniem zawodowym, nie mający pojęcia o sprawach karnych, został wyeliminowany z grona odwiedzających podejrzanego.

Schowanie podejrzanego nie jest sukcesem spektakularnym. Bardziej zaawansowani powinni spróbować schować sprawę. Otóż od pewnego czasu (liczonego w latach) Prokura Apelacyjna w Krakowie prowadzi postępowanie, w którym podjęto trud zastosowania przepisu kodeksu karnego w przypadku sprawców wprowadzania do obrotu substancji zwanych powszechnie dopalaczami. Jeden z tutejszych adwokatów, będący zarazem zdolnym teoretykiem prawa karnego, postanowił jednak sypać piach w prawidłowo funkcjonujące tryby Karmazynowego Imperium Dobra. Nie dość, że przeczytał komentarz, to jeszcze twierdził, że tezy opracowane po tej lekturze zakomunikuje każdemu sądowi, który będzie rozpatrywał dowolny wątek tej sprawy. Nie chciał bowiem, by doszło do niesprawiedliwego skazania niewinnych. Merytoryczna potyczka z tym fałszywym prorokiem wykładni nie wchodziła w grę. Wszak byłaby to właśnie gra, a nie wymiar sprawiedliwości. Gry są dla słabych, a tu chodziło o precedens, o prawdziwy sukces. Na szczęście udało się wytypować jednego podejrzanego zainteresowanego dobrowolnym poddaniem karze. Udało się wysłać akt oskarżenia do Koszalina, a tamtejszy sąd nie przekazał go do Krakowa, czy Katowic. W konsekwencji udało się wyprowadzić w pole tego nazbyt zapalczywego obrońcę, który na próżno wytracał impulsy telefoniczne dzwoniąc do małopolskich i śląskich sądów w poszukiwaniu sprawy. Dzięki tym zapobiegliwym rozwiązaniom, stosowne służby prasowe Prokuratury Apelacyjnej w Krakowie ogłosiły sukces.

Dla wytrawnych praktyków schowanie podejrzanego, czy sprawy może wydawać się trywialne. Oni muszą podejmować zadanie trudniejsze, dążyć do sukcesu w formie najczystszej. Otóż można schować się. Niestety relacje w tym zakresie czerpię jedynie z prasy, ale nawet jeśli okazałby się nieprawdziwe, to powinny one stanowić źródło inspiracji. Wszak ukrycie prokuratora jako element taktyki procesowej, to zagadnienie godne naukowego opracowania i praktycznych ćwiczeń (np. wyjście z budynku w kamuflażu dziecka, w masce gazowej pod pozorem zagrożenia chemicznego, czy zwinny szus pod biurko, itd.).

A było podobno tak, że jeden z obrońców podejrzanego w sprawie nagłośnionej przez Prokuraturę Apelacyjną w Krakowie, a zarazem prowadzonej przez tę jednostkę, próbował przeprowadzić czynność polegającą na sporządzeniu protokołu przyjęcia (wpłaconego już) poręczenia majątkowego. Nieskutecznie, gdyż prokuratorzy schowali się. Dzięki temu jego klient nie mógł opuścić aresztu, zaś po kilku godzinach sąd wstrzymał wykonanie postanowienia w części dotyczącej stosowania art. 257 par. 2 kpk. Tego sukcesu Prokuraturze Apelacyjnej w Krakowie nie odbierze nikt.