Nieuniewinnianie

Wygrałam sprawę Oburzonych. Tych, o których już było tu i tu. 

To była kolejna odsłona ich działalności buntowniczej, szyderczej degrengolady zagrażającej obyczajom i estetyce centrum miasta. Cichcem, nie zgłaszając nic nikomu, zebrali się w rocznicę Wydarzeń Namiotowych. Przynieśli transparent, ulotki, rower z tabliczką i megafon, kilku nawet przezeń gawędziło do gawiedzi. 

Niewielu ich było tym razem, bo jakieś 10 dusz, chyba że liczyć razem z policją, to ze 12. Czujni stróże prawa i tym razem nie zawiedli, asystując Oburzonym w nielegalnym zgromadzeniu, lecz w nim nie przeszkadzając*, a nagrywając i uwieczniając czyn wykroczeniowy kamerą służbową. Po wszystkim podeszli do dwóch młodzieńców najmocniej siejących ferment, wylegitymowali i zaprosili do Sądu na później. Przyszliśmy.

Postawili zarzut przewodniczenia nielegalnemu zgromadzeniu Oburzonemu, który mówił przez megafon. Nie mieli racji bo:

- było mniej niż 15 osób, nie wymagało zgłoszenia;

- zebranie było niepokojąco spontaniczne, ustawili się na nie rok wcześniej, i niektórzy nawet przyszli (dlaczego? – nie mógł zrozumieć oskarżyciel z władzy);

- nie było planu, celów, środków, przygotowań, ustaleń, organizacji. Tak sobie przyszli;

- przez megafon mówiło kilka osób, w tym charyzmatyczna Pani z ruchu lokatorskiego, której powaga i wiek dojrzały jakoś nie pasowały do tego całego zamieszania, więc nie dostała mandatu ani wniosku o ukaranie;

- i z kilku jeszcze przyczyn, ale to już mniej istotne.

Mieli natomiast film. Przed jego obejrzeniem Sąd przesłuchał kilku naszych świadków wichrzycieli, którzy walczyli z obwinionym** ramię w ramię, nawracając zblazowanych spacerowiczów. Po filmie Sąd udzielił głosu stronom. Oskarżyciel poprosił o nie uniewinnianie. Odniósł porażkę.

*policjanci mówili w Sądzie, że obserwowali nielegalne zgromadzenie, ale nie interweniowali do jego zakończenia, gdyż nie chcieli przeszkadzać.

**obwiniony kiedyś nie przyszedł na rozprawę, bo miał egzamin na uczelni. Obronił doktorat.