Policja czasem też pomaga

Życie, czyli Sąd Rejonowy, napisało ciąg dalszy historii, o której Szef wspominał we wpisie Obrona dzieci Polskich. Mimo braku moralnego prawa muszę więc zrelacjonować, co dalej z tą obroną, bo musimy – i bronić, i opowiadać o tym, ku przestrodze, i być może – pokrzepieniu serc.

Faktycznie było tak, że pojechałam na zatrzymanie. Młoda, po nocy spędzonej w izbie dziecka, nie wyglądała najlepiej. To wszystko już było tu i tu. 

Ponad tydzień później obejrzałam akta. Notatka służbowa z rozmowy mojej z zatrzymaną. Czyli z tego, co mówiłam do nielatki, kiedy funkcjonariusza nie było w pomieszczeniu. Był na korytarzu i albo używał szklanki (stary dobry sposób prawdziwych konspiratorów) albo metody kelnerskiej (dobrze już znanej bywalcom knajpy Sowa i Przyjaciele). Z treści notatki wynikało, że protokołując rozmowę, dodał od siebie. Złych rzeczy. Przykro się czytało, że niby pochwalam narkotyki miękkie w rękach dzieciaków (tym bardziej, że od długiego czasu towarzyszy mi duch abstynencji, nawet alkoholowej). Nie mniej nieprzyjemne było, że szefowa tegoż policjanta napisała, że demoralizuję. Czyli kolejna notatka urzędowa. Kłamstwa.

Sąd Rejonowy zmienił swoje postanowienie o częściowej niezasadności zatrzymania na 577 kpc. To miażdżyło rozum i duszę. Napisał, że jednak zatrzymanie było całkiem super całe, bo policjanci wyjaśnili co i jak, że mieli takie a takie jeszcze podstawy, no i wszystko lege artis. W takich momentach nadzieja umiera. 

Napisałam zażalenie. Długie, merytoryczne, wściekłe – przyznaję. Dwutorowe, bo po pierwsze: podstawy zatrzymania winny być w protokole zatrzymania, a nie w notatkach służbowych reagujących na postanowienie o jego niezasadności (w obu miejscach podano różne), a po wtóre: 577 kpc nie służy do zmieniania postanowienia wydanego wskutek zażalenia na zatrzymanie. Nie służy i koniec, bo jego funkcją jest swoboda zmiany postanowień opiekuńczych kiedy zmienia się sytuacja dziecka, a nie poglądy i marzenia policjantów. 

Przyszło, bez uzasadnienia, postanowienie o uchyleniu tego zmieniającego pierwotne. Czyli sukces – eliminacja z rzeczywistości decyzji na 577, o tym że było lege artis. Czyli jednak nie było. Sąd nie przekazał tego nawet do II instancji, uchylił w autokontroli. Może wiedział od początku, może się zreflektował. 

Wcześniej jeszcze Sąd zakończył postępowanie zatrzymanej nieletniej, uznając że dopuściła się czynu karalnego (miał rację) i ustanowił nadzór odpowiedzialny rodziców (art. 6 pkt 3 upn, miał rację). 

Jestem jeszcze ciekawa kilku rzeczy: jak Rada Adwokacka zadziała po naszym (Szefa i moim) zawiadomieniu o naruszeniu tajemnicy obrończej; czy Sąd zrealizuje zapowiedź donosu dyscyplinarnego, w którym zawiadomi Radę Adwokacką o tym, że demoralizowałam – na podstawie brawurowych notatek służbowych z rozmowy objętej tajemnicą obrończą; co w końcu zrobi Prokuratura, zawiadomiona o przekroczeniu uprawnień przez funkcjonariuszy?


***

Przy tej okazji nie mogę nie napisać o jeszcze jednym wydarzeniu. Ponad tydzień temu zatrzymano nieletniego, zarzut najgorszy prawie z możliwych. Okazało się, że zarzut jak kulą w płot, z pomówienia. I tutaj wielkie podziękowania dla Szanownych Pań Funkcjonariuszek z Komendy Powiatowej Policji w Krakowie - za: uniknięcie schroniska, wyczucie sytuacji, kulturę, zrozumienie dla Młodego, dążenie do prawdy, humanitaryzm, rozmowę. Za wyrzeczenie się roli inkwizytora i wykreowanie sytuacji tak, że chłopak nie bał się mówić prawdy. Więcej takich Funkcjonariuszy, bo przywracają wiarę dawno zagubioną w to, że Policja pomaga.