Tekst dla Niki

Mieli dostęp do całych akt i byli wyspani. Mieli komendantów, naczelników, aspirantów. Niezmierzone zastępy funkcjonariuszy operacyjnych, istnych kapitanów sprawiedliwości. Przez 48 godzin decydowali o miejscu pobytu, trasach przejazdu i sposobie spędzania czasu. To im dawało zdecydowaną przewagę. To jednocześnie ich usypiało, niebezpiecznie rozleniwiało w strefie komfortu. Ta dwójka mogła jednak z nami wygrać. Bez większego wysiłku.

Miałem ją. Która patrzyła niedawno w porcelanowe ptactwo, martwe natury, śpiącą Wenus, M82, nietrzeźwego Herkulesa. Która czytała stare romanse i słuchała zbyt wiele muzyki nieskomplikowanej, głośnej. Wykonując zawód była niczym Floyd Mayweather Jr dokonujący ringowej recepcji stylu pijanego człowieka. W czasie rozmów o tej sprawie Bruce Lee odwracał się na plakacie i szyszką uczył aportować puszczonego luzem jamnika pana Śmietko.

Wykonałem te wszystkie techniczne czynności (czytanie akt w zakresie stanowiącym podstawę wniosku o tymczasowe aresztowanie, zadawanie pytań, wnioski o uwzględnienie okoliczności na podstawie art. 249a par. 2 kpk, pierwsze dwa stanowiska końcowe). Mogła poprzestać na odegraniu roli pierwiastka metafizycznego, wszak i tak najczęściej źródłem satysfakcji jest wyłącznie dobra ocena walorów artystycznych. Relacja obrońca – sędzia jest relacją Gałkiewicz – nauczyciel języka polskiego.

Zaatakowała jednak merytorycznie. Tym razem to zadecydowało. Treść wyjaśnień, zadawane pytania (zaskakujący przepływ energii z tymi trzema i trafne, nieuzgodnione odpowiedzi), inicjatywa dowodowa, dekonstrukcja przesłanki ogólnej na płaszczyźnie kwalifikacji prawnej, krytyka lapidarności wniosku, głosy stron, a w końcu i to, że ci trzej uwierzyli w Wielkie Imperium Wymiaru Sprawiedliwości i dali namówić się na dobrowolne zgłoszenie (Adwokaci! Doprowadzajcie poszukiwanych na policję).

Wyszliśmy wśród krzyków. Padał deszcz.

w 49 godzinie akcji