Rekrutacja (ft. Kamila)

Była smutna. To wystarczyło, chociaż jak zwykle towarzyszyły temu okoliczności dodatkowe: książka, kawa, szare popołudnie.  Nie obchodziło mnie czy zna przepisy,  ustawy, czy ma siłę duchową radzieckiej kulomiotki, czy lubi rybę, oraz jakie miała staże i zagraniczne podróże. Zdałem się na los, co było oczywiście niesprawiedliwe wobec tych wszystkich, którym powiedziałem, że z nikim nie pracuję, że nie umiem, że nie jestem zainteresowany.

Ma taki czarny, stary samochód BMW. Wszystko rozumie. Siedzi i mówi, żeby coś ładnego o niej napisać. Piszę: Zrekrutowana. 

Zerkał na mnie co chwila z drugiego końca kawiarni. Miał długie włosy, bury kaptur, a przed sobą gangstera. Dopijałam czarną kiedy podszedł pytając co mi się śniło. Zaproponował mi pracę od zaraz. Nie musiał się przedstawiać, choć nie znaliśmy się wcale. Nie pytał o CV, wyniki testów, miejsca w konkursach ani zdolność obsługi faxu. Chyba nie lubi, jak za dużo mówię. 

Kiedy rozbiłam Opla, pokochał mój samochód zastępczy. Zmienia mi teksty. Nawet ten zmienił, bo najpierw zakończenie napisałam tak: Rozbiłam Opla, więc zmieniłam auto na lepszy model. Teraz mam czarne BMW ale to nieistotne.