Pocałunki śmierci

W dzisiejszej zmianie dziekana nie było nic osobistego. Spisek nie był  wymierzony w konkretną osobę, a w system. Chodziło o proste sprawy, o których otwarcie mówiono na korytarzach sądowych.  Nic pewnie nie da się zmienić, ale zbyt wielu chciało (w tym ja), by ktokolwiek podjął próbę, nawet jeśli miałaby być skazana na niepowodzenie.

Spisek  można było łatwo zniwelować, bo pretendent przemawiał długo, nudno, słabym głosem. Nie było w nim wojownika, wodza, który poprowadzi sfrustrowany, adwokacki plankton do krainy niskich składek. Niewykluczone, że wówczas wielu jego zwolenników zwątpiło (w tym ja), a zdecydowana replika, zawierająca obietnicę starań o nową jakość, przesądziłaby o wyniku głosowania. Okazało się jednak, że obrońca tytułu, dysponujący zdecydowanie lepszą techniką, nie miał dobrego dnia, bo jak ktoś obliczył średnio na 6 zdań przypadała jedna idea, toteż niezdecydowani znaleźli się w ciężkim położeniu. Wystąpienia kandydatów wiele nie wniosły (przynajmniej dla mnie).

Pretendent otrzymał jednak głośniejsze oklaski, co zaktywizowało zwolenników obrońcy tytułu. Wówczas nastąpiły dwa pocałunki śmierci. Autorką pierwszego była adwokat Małgorzata Kożuch, która nieco z przekąsem skomentowała postawę niezadowolonych z działalności biura KIA. To rozsierdziło młodzież (a tej jest więcej), bo być może Pan Dyrektor Adam Walkowski jest świetnym organizatorem i wspaniale traktuje członków ORA, jednak do młodych adwokatów i aplikantów stosunek ma już nieco inny (innymi słowy: nie każdy potrafi ukształtować z Panem Dyrektorem satysfakcjonującą relację). Tych wyborców nie interesuje świat, w którym obecny Dyrektor Biura jest bohaterem, bo go po prostu, po ludzku nie lubią i sto razy bardziej woleliby mieć kontakt z panią urzędniczką z okienka niż z Dyrektorem (nawet jak jego dokonania szanują). Kandydat, którego zwolennicy znajdują więc  upodobanie w Panu Dyrektorze, stał się naturalnym przeciwnikiem znacznej części sali.

Drugi pocałunek śmierci pochodził od adwokata Stanisława Kłysa, utożsamianego z kosztotwórczą działalnością koncertową oraz szorstkim traktowaniem młodszych adwokatów. Ten głos spowodował, że zwolennicy pretendenta zwarli szeregi.
 

Po tych wystąpieniach niewielu już pewnie pamiętało, że pretendent zaprezentował się niezbyt okazale. Nie mogły pomóc: merytoryczna replika adwokata Grzegorza Sulińskiego (generalnie najlepsze, krótkie, zdroworozsądkowe  wystąpienie), czy też adwokata Krzysztofa Bachmińskiego. Los dotychczasowego dziekana był przesądzony.

Z dzisiejszego dnia wnioski są następujące:

- śmiertelnie nudne przemówienia wystarczą być może na jeden przewrót pałacowy. Z trzy lata tłum będzie rzucał przedmiotami (uwaga nie dotyczy tylko pretendenta do stanowiska dziekana, generalnie nikt nie chce się dobrze bawić na takim zgromadzeniu, co w sumie jest bardzo smutne)

- trzeba słuchać głosu ludu i podarować mu chociażby nadzieję

- za trzy lata będą nowi spiskowcy, którzy zweryfikują realizację obietnic wyborczych